Urodził się 28 czerwca 1861 r. we Włocławku w rodzinie Konstantego i Marianny z Kucharskich. Jego ojciec był szewcem. We Włocławku ukończył naukę w zakresie szkoły średniej, uzyskując świadectwo dojrzałości w 1879 r. Zaraz po ukończeniu szkoły średniej wstąpił do seminarium duchownego we Włocławku. Po trzech latach nauki, z uwagi na zdolności i pracowitość, został wysłany do Akademii Duchownej w Petersburgu, gdzie studiował w latach 1882–1886. W czasie studiów, w 1885 r. otrzymał święcenia kapłańskie przez posługę biskupa włocławskiego Aleksandra Bereśniewicza. Studia akademickie ukończył w 1886 r., uzyskując tytuł magistra teologii. Wróciwszy do Włocławka, pracował jako wikariusz w katedrze, nauczyciel religii w szkole realnej (1887–1899), profesor seminarium, w którym wykładał niemal wszystkie przedmioty, ale głównie homiletykę i historię Kościoła. Pracując w seminarium, był jednocześnie proboszczem, ale w parafii nie rezydował, utrzymując wikariuszy; jedynie w miesiącach wakacyjnych posługiwał parafianom. Przez dwa lata (1908–1910), z powodu kłopotów ze zdrowiem, mieszkał w Warszawie, gdzie poddawał się kuracji. W 1910 r. wszedł w skład kapituły katedralnej oraz został (po ks. Franciszku Stopierzyńskim) wizytatorem klasztorów w diecezji kujawsko-kaliskiej (włocławskiej).

Ponieważ rozległa diecezja kujawsko-kaliska domagała się pomocników dla starzejącego się już ordynariusza Stanisława Zdzitowieckiego, papież Benedykt XV na mocy decyzji z 29 IV i 29 VII 1918 r. wyniósł do godności biskupów tytularnych i sufraganów (biskupów pomocniczych) diecezji dwóch kapłanów: jednym z nich był właśnie ks. Władysław Krynicki, drugim – ks. Wojciech Owczarek. Ich konsekracja odbyła się 10 XI 1918 r.

Biskup Krynicki jako wikariusz generalny z woli ordynariusza rezydował w Częstochowie. Pełnił również obowiązki oficjała Sądu Kościelnego Okręgowego. Od 1920 r. z polecenia nuncjusza Achillesa Rattiego był wizytatorem zgromadzeń zakonnych.

W 1925 r., po utworzeniu diecezji częstochowskiej, biskup Krynicki wyraził chęć powrotu do Włocławka. Jednak na polecenie biskupa ordynariusza S. Zdzitowieckiego zamieszkał w Kaliszu, gdzie był wikariuszem generalnym i stał na czele Kościelnego Sądu Okręgowego.

Po śmierci bp. Stanisława Zdzitowieckiego w 1927 r. Krynicki został wybrany przez kapitułę katedralną włocławską na wikariusza kapitulnego i administratora diecezji włocławskiej, a 21 XI 1927 r. wyniesiony przez papieża Piusa XI do godności biskupa włocławskiego. Rządy w diecezji objął 24 XII 1927 r., a ingres do katedry odbył 22 IV 1928 r.

Z okazji ingresu biskupa Krynickiego duchowieństwo diecezji włocławskiej – wśród którego ksiądz Krynicki, jako wieloletni profesor i wychowawca, a potem biskup, cieszył się niekwestionowanym autorytetem – ufundowało dla katedry włocławskiej, na miejsce zrabowanego w 1918 r. przez Niemców dzwonu „Hieronim”, dzwon, któremu nadano imię „Hieronim-Władysław”, poświęcony przez biskupa Krynickiego 27 V 1928 r. Dzwon ten został wykonany w zakładzie Franciszka Bręgosza we Włocławku. Waży 1660 kg, posiada ton Cis.

Jako biskup włocławski propagował w diecezji Ligę Katolicką, której celem było pogłębienie religijnej świadomości wiernych, wprowadzenie ducha Ewangelii w życie narodu oraz przeciwstawienie się niebezpieczeństwom grożącym religii w Polsce (nie utrwaliła ona swoich struktur w diecezji włocławskiej, ponieważ następca Krynickiego, bp K. Radoński, propagował tworzenie struktur innej instytucji kościelnej o podobnych zadaniach, mianowicie Akcji Katolickiej). Dla szerzenia oświaty i umacniania wiary zalecił zakładanie bibliotek w parafiach, propagowanie książek opartych na katolickich zasadach i kolportaż prasy katolickiej. Dbał o szkolnictwo. W 1927 r. (17 X) m.in. dzięki jego staraniom seminarium włocławskie zostało uznane przez państwo za szkołę wyższą. Za jego rządów dokończono budowy gmachu szkolnego dla Gimnazjum im. ks. Jana Długosza (budynek został poświęcony przez bp. Krynickiego 7 X 1928 r.). Zachęcał do utrzymywania stałej więzi z emigrantami polskimi, którzy wyjeżdżali na Zachód w celach zarobkowych. By nie tracili wiary i nie zaniedbywali obowiązków chrześcijańskich, zachęcał duszpasterzy do prowadzenia ewidencji emigrantów, korespondencji z nimi, wysyłania im prasy i książek.

Plany biskupa Krynickiego dotyczące rozbudowy seminarium, budowy własnego gmachu dla Niższego Seminarium Duchownego, a także pawilonu dla biblioteki seminaryjnej udaremniła jego choroba i śmierć. W swoim testamencie zapisał znaczną sumę na potrzeby seminarium duchownego i katedry włocławskiej.

Jego twórczość naukowa przypadł głównie na czas, gdy był profesorem seminarium włocławskiego (1886–1918). W tym czasie ukazało się wiele jego prac z dziedziny kaznodziejstwa, historii Kościoła, ascetyki oraz prawa kanonicznego. W sumie jego drukowany dorobek liczy ponad 100 pozycji bibliograficznych. Spośród książek na uwagę zasługuje podręcznik Dzieje Kościoła powszechnego (Włocławek, 1908), który zyskał sobie powszechne uznanie. Miał cztery wydania (ostatnie w 1930 r.). Był używany jako podręcznik w wielu seminariach duchownych w Polsce. Biskup Krynicki był też autorem znanego podręcznika z dziedziny kaznodziejstwa pt. Wymowa święta (Warszawa 1906, 1921). Oprócz kazań zamieszczanych w czasopiśmie włocławskim „Homiletyka” opracował i wydał zbiór nauk Krótkie nauki homiletyczne na niedziele i uroczystości całego roku, według postylli katolickiej większej ks. Jakuba Wujka (Włocławek 1912). Opracował też podręczniki ascetyczne dla alumnów: O sposobie rozmyślania według metody świętego Ignacego i o rachunku sumienia (Warszawa 1893; wyd. 5, Włocławek 1926) oraz Rozmyślania o życiu i cnotach Matki Bożej dla użytku młodzieży duchownej (Warszawa 1895).

Po niespełna roku kierowania diecezją włocławską zapadł ciężko na zdrowiu i po krótkiej chorobie zmarł w lecznicy w Otwocku 7 grudnia 1928 r. Został pochowany w krypcie biskupów włocławskich w katedrze włocławskiej. Przypomina go epitafium umieszczone w nawie głównej po stronie północnej; jest to brązowa tablica pamiątkowa z reliefowym popiersiem zmarłego, wykonana przez Jana Wysockiego. W seminarium włocławskim znajduje się jego olejny portret, a jego nazwisko figuruje na tablicy upamiętniającej zmarłych rektorów i profesorów.

Na podstawie: Włocławski słownik biograficzny, t. 6, Włocławek 2011, s. 67–69.

W posłudze biskupiej Władysława Pawła Krynickiego wspomagał biskup pomocniczy Wojciech Owczarek (29 VII 1918 – 30 IX 1938).